Psy olbrzymie

PSY OLBRZYMIE

Wielka różnorodność

Mimo swoich imponujących rozmiarów przedstawiciele ras psów olbrzymich
w większości posiadają zrównoważony i przyjacielski charakter.

Charakterystyka psów olbrzymich

POTĘŻNY UROK

CHARAKTERYSTYKA PSÓW OLBRZYMICH

1. Typ dogowaty

Charakterystyka: Muskularna, wpisana w kwadrat sylwetka, silne i zwarte ciało, masywna kwadratowa głowa, bardzo krótka sierść, skóra często pofałdowana, wyraźne fafle i silne szczęki.

Najlepiej znane rasy z tej kategorii to: dog niemiecki, rottweiler, dog argentyński, dogue de Bordeaux, cane corso, mastif.

2. Typ górski

Charakterystyka: Imponująca i mocna sylwetka, potężne ciało, gęsta sierść z bogatym podszerstkiem.

Do tej kategorii należą m.in.: bernardyn, berneński pies pasterski, nowofundland, landseer.

Wysokie ale zróżnicowane potrzeby energetyczne

Zapotrzebowanie energetyczne psow ras olbrzymich jest silnie zróżnicowane w zależności od rasy. Aby zapewnic psu zdrowie i długie życie, należy uwzględnić kilka czynnikow.

Stan fizjologiczny psa

Potrzeby energetyczne psa ulegają zmianie w ciagu jego życia. Intensywnie rozwijajace się szczenięta, psy aktywne czy suki w ciaży wymagają znacznie większych ilości energii niż psy sterylizowane, starsze lub mało aktywne.

Czynniki genetyczne

Nie wszystkie rasy z grupy GIANT mają podobne zapotrzebowanie energetyczne. Różnice wynikają głównie z typu budowy ciała psa, czyli stosunku masy mięśniowej do masy tłuszczowej, ponieważ tkanka mięśniowa zużywa znacznie więcej energii.

Wysokie ale zróżnicowane potrzeby energetyczne

Silnie obciążone stawy

Długi intensywny okres wzrostu, imponujące rozmiary ciała oraz wysoka aktywność ruchowa... Wszystko to sprawia, że struktury stawowe psów ras olbrzymich narażone są na silne przeciążenia. Zarówno w czasie wzrostu, jaki i w ciągu dorosłego życia psa, konieczne jest podawanie mu prawidłowo zbilansowanej karmy, co pozwoli uniknąć tak nadmiaru, jak również niedoboru składników pokarmowych.

Zapalenie chrząstki i kości rozpoczyna się pojawieniem szczeliny na powierzchni chrząstki stawowej. Pod wpływem intensywnej aktywności fizycznej lub nadwagi, fragment chrząstki może ulec oddzieleniu i pozostać w stawie. Fragment taki nosi nazwę myszy stawowej.